EYLÜL HÜZNÜ

Yaz hazana yürürken

Gül gülşen’e yol aradı...

Hüzün yükseldi hafifleyen dallardan

Yuvalar sessizliğe daldı

Yoksunluğa...

Rüzgâr kaybetti yönünü sisli dağda

Bitkin kalmış kanatlarla

Özgür kalbi öbek öbek

Uzak / gri bulutlarda...

Nehirler silinen ayna

Yüzleşmek istenen ruhlara

Göğü çizen yıldırımlara uzak

Hayaline kavuşmaya

Arasa da aşkın en gerçek hâlini

‘Ayrılık’ ismini okur aylarca

‘Eylül hüznünü’

Dönüşü olmayan bahar lezzetini...

İncir yaprakları dökülürken...

Yokluk iklimini hatırlatan kaçışta

Soğuk payesine kavuşur kalanlar

Örtüler serilir boz dağlara

Demlenir sular sessiz sedasız duygularla

Ekilir uçsuz bucaksız ak nehirler

Gördükçe erir tılsımıyla

Büyür nehrin gözyaşı...

Ve karanlık çökmeye başlar uzun uzun adımlarla

Ağırlaşır hava biter sözler

Sıcak yatağına girer ılık düşler

Su ışıyana / ak dokuyana kadar...