Kalbin Daima

Yaşamak zor

Bedenimde dünya ağırlaşıyor

Ağlaşıyor bedenimde ağrılar

"Zihnimde hep mânâlı bir uçurum"

Son arzusu mudur bu gönlümün, duyduğum

Duyduğum, duyduğum, hep duyduğum

Daima duyduğum uğultuların, seslerin

Kıyası edilemezdi, hani bir mayıs günüydü

Sevgilerde sarsılmıştım

Eski zamanlar olsa, diyordum

Atımı alıp giderdim uzaklara

Adımı alıp giderdim yakınlara

Adımı alıp

Bir adım vardı

Sahi benim bir adım vardı

"Peki sizin adınız ne" ydi?

Kulağımda bir türkü, bu satırlar döküldü kalemimden. Beklemek... Beklemek her gün yaptığım eylem. Bir şeyler yaparak beklemek. Belki hiç beklemek istemezdim hayatta, demedim ama o "boşunalık hissi" acıtıyor insanın içini. Sıkıntılanıyorum, dertleniyorum. Sonra diyorum ki "olsun". "Demek tüm bu üzüntüleri yaşamaya ihtiyacım varmış." Soruyorum durmadan, sorguluyorum. Sonra yoruluyorum. Bunca uğraşın sonu yorulmakmış diyorum. Yorulmak, tüm artık zamanların nihayetinde biriken zaman. Yaşlanan zaman, içimde puslanan zaman. Ya sevmek? Sevmek, yasemin kokularıyla gül bahçelerinin gözümden aşırdığı. Sevmek, kokusunu duymak yaşamın. "Zamanın" mı bilmem ama yaşamın bir başka ağrısı. Bu defa güzel bir ağrısı. Öyle ya, ağrı her zaman kötü değildir. Bazı acılar değerlidir. Meselâ doğum gibi meselâ ölüm gibi.

Sancır içimde değerli ağrılar

Doğar düşler, ölür düşler

Yaşadığımız bu, daima yaşadığımız

Bir gün ölecek olduğumuz gerçeğiyle

Bir gün ben kendimi kendi içimden ellerimle çekip almıştım

Azrail'i nefesimde duymuştum da ölmenin

Ölüp yeniden doğmanın sancısıyla uyanmıştım

Ay vardı, gecede parlak

Rüyaydı uyanmıştım

Uyanmıştım sabahın seherinde

kuşlar ötmüyordu

Bir çığlık duymuştum içimde

İsrafil'in çığlığıydı, kıyamete çağırıyordu

Demişti ki "Doğun yeniden ey insanlar, nasılsa tekrar ölecek tekrar dirileceksiniz yeniden"

Dirilişi Sezai Karakoç'tan, umudu Nazım'dan, acıyı Didem Madak'tan

Peki ya sevmeyi, sevmeyi kimden dinleyeyim dedim

Ya beklemeyi, hep beklemeyi kimden?

"Kendinden" dedi bir ses. "Kalbinden dinleyebilirsin."

Sonra gül bahçelerinin içinde dinlenebilirsin.

Ne de olsa gül bahçesi vaat ettin sen kendine

Hani kendinden, hayattan, kaderinden beklediğin hep "güzeldi" de

Sen sonra acıların eşiğinde beklerken yine hüzünle dinlemiştin o şarkıyı

O şarkı evvel zaman içinde kalbur saman içinde

Bir yerlerden geliyordu sana

Sana

Hani sen, kendinden bir başkasını da duymuş muydun yine böyle?

Kendini de duymuş muydun?

Peki ya kalbini?

Kalbin ne zaman seslendi sana?

Sen sahi cevap verdin mi ona?

O derin, en derin hecelerin; harflerin, seslerin

İşittiğin bu işittiğin

Kalbin hep kalbin

Daima