Kurak

Gözyaşlarımla göğsümdeki o küçük ve virân bahçeyi suluyorum.

Umut tohumları atmıştım zamanında,

Belki onlar yeşerir umuduyla suluyorum.

Lakin hiçbir tohum filizlenmiyor göğsümün topraklarında.

Ne kadar ekersem o kadar boşa çıkıyor,

Gözyaşlarım da terk ediyor beni sonra,

Anlam veremediğim bir kuraklık başlıyor bahçemin ortasında.

Kuraklık ne zaman son bulur inan bilmiyorum,

Sahi, ne zaman umut yeşerdi topraklarımda hatırlamıyorum.