SÜRGÜN

Yorgunum Berceste

Hüznün bulutları hep üstümde gezmekte

Şen kahkahalarımın arkasında

Ağlamam için bir ses, kulağıma seslenmekte

Hüzün yok olur mu Berceste?

Azalır mı acılarıyla intihar edenler?

Başı boş fikirlerin savurduğu dizeler

Ağlamaktan yazamayacak kadar kederliler

Belki bir omuz arar ağlayan gözler

Kuruyan dudaklar bir okyanusta susuzluğunu gidermek ister

Acılar teselli ister

Belki de en çok anlaşılmak ister

Ama bilirsin ki Berceste

Bu çağın sorunudur anlamamak

Bilmiş cahillerin arasında anlaşılmayı beklemek,

Ihlamurların çiçek açmasını beklemek gibi

Üstad ıhlamurlar açmayacak

Beklenenler gelmeyecek

Ağaçlar solacak

Umutlar toprağa gömülecek

Ama kaçtığımız hüzün hep burada

Yüreğimizde sürgün edecek...