Yorgunlar

Yorgunum! Bitkinim! Bitmişim! Tükenmişim! Parçalanmışım! Sürüklenmişim! Bir kenara atılmışım! Herkes bilmeden geçmiş üzerimden durana kadar anlamamışım. Anladığımda yapabilecek hiçbir şeyim yokmuş. Yağmur gibi yağsaydım gökyüzünden ne derlerdi acaba? Oysa onların diyecek çok fazla şeyleri var. İyiyi kötü yapmakta her zaman iyiler. Her zaman en kötü tarafını görüyorlar ama yitik bir şekilde karşılarında dururken bana yok bir şeyin iyisin diyorlar. İyi değilim! Lügatımda iyi diye bir kelime yok artık benim. Görmüyorlar! Görmek istemedikleri için mi? Günden güne parçalanıyorken benim de hakkım değil mi birinden ilgi beklemek? Kötü düşünceler sarmış dört bir yanımı bense iyiymiş rolü yapıyorum dışarıdaki yok olmaya zorlanmış binlerce insan gibi. Hepimiz birbirimize bakıyoruz sorun yokmuş gibi gülüyoruz. İçimdeki ırmaklar ne hızlı akıyor oysa ki? Durdurulması güç olan o sona doğru ilerliyoruz. Kimse de durup bizi yolumuzdan çekmiyor. Sanki bu yolda ilerlenmeye zorlanmışız. Gidebileceğimiz tek yol buymuş gibi. Söylesek de inanacaklar mı? Derdimizi küçümseyecekler! Keşke onların zihinlerindeki kadar küçücük olsaydı. Keşke mumun üflenmesi gibi hemen sönüp gitseydi. Acılarımızın çiçeğini üfledik çünkü yok olur sandık. Oysa ki rüzgar çiçekleri yok etmez. Onun tohumunu toprağa saçar. Ve biz bitti sanırken o kendinden daha fazlasıyla kök saldı içimizde. Yorgun bir bedenin yapabilecekleri sınırlıdır. Ve biz bedenimizden çekip çıkaramadık. Onların inanmasını sağlayacak neyimiz vardı ki? Hiçliğimiz vardı! Yok olmakla var olmuş benliğimiz. Biz böyleydik. Gün doğup batana kadar ve batan gün doğana kadar.